Enkele weken na het overlijden van mijn moeder kwam ik het boekje “mam, vertel eens” tegen. Ik had haar dit met Moederdag in 2010 kado gedaan, nadat ik in de Flair hierover een stukje had gelezen, een pijnlijk kado, dat wist ik. Mijn enige wens was dat het werd ingevuld en ik gaf het haar toen ze nog enigszins mobiel was. Van te voren had ik haar verteld dat ze dit ging krijgen en ondanks we heel veel samen gepraat hebben ons leven lang, waren er toch nog dingen die ik niet wist en wel zou willen weten. We hebben erin gebladerd en ze vertelde van alles, op mijn “mama, het is de bedoeling dat JIJ het invult niet dat ik het allemaal moet gaan onthouden” knikte ze. En ze pakte haar mooiste vulpen (ze was net als ik een vulpen-freak) en begon, tenminste dat dacht ik. Ik mocht er niet in kijken, dat mocht pas als ze er niet meer zou zijn. Toen ik na haar dood het boek op haar bureau zag liggen, besloot ik dat ik eindelijk erin mocht gaan lezen. Het moment dat ik het haar gaf