Momenteel heb ik een nieuwe bijbaantje, ik werk in de zorg. Al jaren ben ik mantelzorger voor mijn lieve mama. Nu ze terug is van haar laatste opname is ze weer achteruit gegaan. Ik krijg veel appjes en berichten wat ik ook heel lief vind. Allemaal probeer ik ze te beantwoorden, maar het is soms een beetje kortaf misschien. Krijg jij zo'n berichtje van mij? Vat het dan niet te persoonlijk op, zo is het namelijk niet bedoeld. De toestand van mam is ontzettend verslechterd sinds haar laatste opname, de zorgvraag is groter en ze ligt hele dagen in/op bed. De thuiszorg komt haar met veel liefde verzorgen en verder proberen mijn vader, broer, lieve tante en ik de overige zorg op te vangen. Het begon met kleine dingen zoals haar 1x per week douchen, 's avonds gereed maken voor het bed en toen het allemaal minder ging nam de thuiszorg dat stukje werk al van mij over, nu is het zorgen nog meer. Ik kook, zorg voor de was, het strijken heb ik uitbesteed ;), medicatie, kussen opschudden *6 stuks*, boterham maken voor haar, nutri-troep aanvoeren, bed verschonen en het ergste... de thuiszorg helpen met ....... en dat ........ doe ik zelf ook inmiddels. Ik vind het niet erg, erger is het om mama zo te zien lijden nu ze ook nog open is aan haar stuitje nauwelijks kan liggen en moeite heeft met de stoelgang, pijn heeft ze.. Heel veel pijn.
Conclusie: ik ben niet geschikt voor de zorg, ik ben niet lief voor mensen, heb geen geduld, vind braaksel en ontlasting heeuull erg vies dus helaas.
Maar: in het ziekenhuis gebeurde een voorvalletje met een 84 jarige dame, ze had een onderzoek gehad en overgeven, ze werd door een, ik schat een vrijwilliger, terug gebracht, die pakte het medicijnen-ding pleurde het op bed, mompelde wat dat het zaakje in de knoop zat en zei tegen mevrouw dat ze maar op de bel moest drukken en ging verder met haar eigen leven.
Ik voelde een kookpunt opkomen en hoewel ik weet dat het helemaal niet mag, hielp ik na 5 minuten "koken" mevrouw in bed *ze kon nog best veel zelf dus dat scheelde*, haalde de sores uit de knoop *het vrouwke had zuurstof dus een knoop = geen lucht* en later kwam een verpleegkundige vrolijk binnen nadat ze haar gesprek met een knappe vent op de gang had afgerond *ze is ook maar eens mens en zo'n knapperd zie je niet dagelijks, ik snap dat* en vroeg wie gebeld had. Mevrouw legde het uit en ik kreeg op mijn donder waar ik me mee bemoeide.. OEF.. *ze had natuurlijk gezien dat ik ook naar knapperd had gekeken*
Ach, ik zweeg, ze had gelijk, ik had me er ook niet mee moeten bemoeien het waren mijn zaken niet. Mevrouw 84+ wilde nog wat zeggen maar ik knipoogde naar haar en ook zei zweeg. Alles was in orde wat ik had gedaan dus waar ging het over..
Nieuwe conclusie: ik was lief *kuch*, had geduld, vond het braaksel meevallen en met ontlasting kreeg ik later pas weer te maken.
Toch waardeer ik de mensen in de zorg heel erg. Ik begrijp dat ze niet alla minuut kunnen springen als iemand belt, als iedereen dat nou eens begreep, ik snap ook dat het vervelend is als je braaksel en ontlasting moet opruimen, ik zou het ook niet kunnen *nu moet het*, en dat mensen op de bel drukken als ze niet goed liggen, of je bent nog niet de kamer uit of je kunt al terug draaien op je hakken omdat de patiënt/cliënt nog een vraagje heeft, heel vervelend allemaal. En ik merk ook dat de lieve verpleegkundigen altijd aan de beurt zijn, sneu is dat, niet collegiaal ook, maar ja dat gaat mij verder niks aan.
Maar ik snap ook dat mensen in een ziekenhuis, zorgcentra of thuis die iets mankeren graag van de zorg gebruik maken. Het is dubbel allemaal. De zorg is hard werken, belastend voor de rug etc., maar als mantelzorger kan ik zeggen dat niet iedereen hiervoor in de wieg is gelegd, als het je overkomt, zoals bij mij - zul je moeten, als je je beroep ervan wilt maken weet je dat zoiets kan gebeuren, dus denk hier goed over na, voordat je denk dit is het. Ik heb hiervoor niet geleerd, ben van huis uit manusje van alles bij een installatiebedrijf en een creatieve freubel en ik was heel blij toen mijn twee kanjers zindelijk waren. En nu? Begint alles weer van voor af aan..
Ja werken als mantelzorger, naast een fulltime baan, eigen creatief bedrijfje (lees: uitlaatklep) en twee kindjes is nogal wat, voor de laatste dingen heb ik bewust gekozen voor het mantelzorgen onbewust, maar opgeven is geen optie. Ik ga door tot ik er bij neerval en hoop dat er dan mensen die hiervoor geleerd hebben voor mij willen gaan zorgen.
Liefs,
Linda
Conclusie: ik ben niet geschikt voor de zorg, ik ben niet lief voor mensen, heb geen geduld, vind braaksel en ontlasting heeuull erg vies dus helaas.
Maar: in het ziekenhuis gebeurde een voorvalletje met een 84 jarige dame, ze had een onderzoek gehad en overgeven, ze werd door een, ik schat een vrijwilliger, terug gebracht, die pakte het medicijnen-ding pleurde het op bed, mompelde wat dat het zaakje in de knoop zat en zei tegen mevrouw dat ze maar op de bel moest drukken en ging verder met haar eigen leven.
Ik voelde een kookpunt opkomen en hoewel ik weet dat het helemaal niet mag, hielp ik na 5 minuten "koken" mevrouw in bed *ze kon nog best veel zelf dus dat scheelde*, haalde de sores uit de knoop *het vrouwke had zuurstof dus een knoop = geen lucht* en later kwam een verpleegkundige vrolijk binnen
Ach, ik zweeg, ze had gelijk, ik had me er ook niet mee moeten bemoeien het waren mijn zaken niet. Mevrouw 84+ wilde nog wat zeggen maar ik knipoogde naar haar en ook zei zweeg. Alles was in orde wat ik had gedaan dus waar ging het over..
Nieuwe conclusie: ik was lief *kuch*, had geduld, vond het braaksel meevallen en met ontlasting kreeg ik later pas weer te maken.
Toch waardeer ik de mensen in de zorg heel erg. Ik begrijp dat ze niet alla minuut kunnen springen als iemand belt, als iedereen dat nou eens begreep, ik snap ook dat het vervelend is als je braaksel en ontlasting moet opruimen, ik zou het ook niet kunnen *nu moet het*, en dat mensen op de bel drukken als ze niet goed liggen, of je bent nog niet de kamer uit of je kunt al terug draaien op je hakken omdat de patiënt/cliënt nog een vraagje heeft, heel vervelend allemaal. En ik merk ook dat de lieve verpleegkundigen altijd aan de beurt zijn, sneu is dat, niet collegiaal ook, maar ja dat gaat mij verder niks aan.
Maar ik snap ook dat mensen in een ziekenhuis, zorgcentra of thuis die iets mankeren graag van de zorg gebruik maken. Het is dubbel allemaal. De zorg is hard werken, belastend voor de rug etc., maar als mantelzorger kan ik zeggen dat niet iedereen hiervoor in de wieg is gelegd, als het je overkomt, zoals bij mij - zul je moeten, als je je beroep ervan wilt maken weet je dat zoiets kan gebeuren, dus denk hier goed over na, voordat je denk dit is het. Ik heb hiervoor niet geleerd, ben van huis uit manusje van alles bij een installatiebedrijf en een creatieve freubel en ik was heel blij toen mijn twee kanjers zindelijk waren. En nu? Begint alles weer van voor af aan..
Ja werken als mantelzorger, naast een fulltime baan, eigen creatief bedrijfje (lees: uitlaatklep) en twee kindjes is nogal wat, voor de laatste dingen heb ik bewust gekozen voor het mantelzorgen onbewust, maar opgeven is geen optie. Ik ga door tot ik er bij neerval en hoop dat er dan mensen die hiervoor geleerd hebben voor mij willen gaan zorgen.
Liefs,
Linda
Reacties
Ik heb enorm veel respect voor wat je allemaal voor je mama doet. En allemaal uit liefde....
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!!
Dikke knuffel van Renate