Als mijn moeder wat schreef vroeger kwam dat echt binnen daarbij had zij een constant handschrift (ook al vond ze zelf van niet). Of het nou een boodschappenlijstje was of een gedichtje in mijn poezie album, snel of langzaam, ze schreef altijd hetzelfde. Ik daarin tegen klieder wat af. Als ik in een vriendenboekje voor vriendjes van de kinderen moet schrijven slaat de paniek al toe. Als ik dan blader en zie hoe netjes al die mama’s en papa’s schrijven denk ik, kindje toch? Waarom geef jij nou het boekje aan een van mijn kinderen? Zo is het toch gelijk verpest? Maar ja, dat kan ik natuurlijk niet zeggen aan al die mama’s en papa’s hun kind zou ontroostbaar zijn dat mijn kinderen niet in het boekje willen schrijven, alsof ze hem/haar niet aardig vinden, wat natuurlijk niet het geval is. Het probleem zit echt bij de mama ;) Maar schrijven heb ik wel altijd leuk gevonden, zowel verhaaltjes schrijven (die verzon ik naar het schijnt al toen ik net kon praten) en schrijven –letters op