In de pagina over mij klik hier schreef ik over mijn zieke mamaatje. Vorige week woensdag 9 december op de verjaardag van mijn schoonmoeder en de verjaardag van mijn overleden opa stierf ze in het bijzijn van mijn vader, broer en mij. Ja ze hield van me zei ze en ja ik hield van haar heb ik gezegd.. een laatste knuffel.. weg mama.. Mijn lief mamaatje, mijn steun en toeverlaat (ik heb er nog wel hoor).. Mijn altijd luisterend oor is er niet meer. Alle clichés kloppen, je wordt geleefd, het leven gaat door, het is beter zo. Inmiddels ken ik ze allemaal en dat in nog geen week tijd. Vandaag hebben we haar begraven. Ze ligt nu in een houten kist bedolven onder een zee, nee een oceaan van bloemen. Wat waren er veel bloemen, veel mensen.. Na dag één was mij al duidelijk met wie ik iets kon en wie beter meteen mijn levenstrein kon verlaten. Alle dagen heel veel mensen maar nu is het klaar, weer zo'n cliché. Mensen die ik jaren niet gezien heb, waren op de begrafenis, waarom niet ee