Ik was altijd van het niet afmaken. Dat wil zeggen ik begon aan honderd en een ding en niets maakte ik klaar. Creatief gezien dan. Het ging de laatste jaren al beter maar sinds ik mama ben, ben ik op dat front in positieve zin veranderd. Ik vond en vind het nu wel belangrijk om iets af te maken. Dat is ook de reden dat ik nooit aan grote dingen zal beginnen, naja zeg nooit nooit. Ik las vaker blogs of berichten op internet waar mensen schreven dat ze tig dingen in een mand genaamd "onafgemaakt" hadden liggen. Dat zou mij nooit gebeuren. Maar sinds ik met Sjun bezig ben gebeurt het wel eens. Gewoon omdat het niet anders kan.
Vorig weekend behaalde mijn vader zijn pensioengerechtigde leeftijd en jeetje! Wat geniet die man van zijn wel verdiende pensioen, de eerste dag tenminste, maar hij kon niet anders we waren immers een weekendje weg. Hij is van de categorie als je stopt met werken val je om, klinkt niet fijn maar er zijn van die mensen die altijd hard werken, teveel ook, te goed zijn en als er dan een dag komt dat ze gaan genieten, krijgen ze opeens te horen dat er iets mis is, goed mis. Ik hoop dat het bij hem niet zo zijn, daarom typ ik het alvast, als ik dingen denk en ik zeg ze komen ze niet uit, toch?
Eerlijk gezegd vind ik ook dat hij genoeg ellende heeft gehad, ik had vroeger zo gehoopt dat mijn ouders ooit samen op een serre in een warm land met een zacht briesje konden genieten van hun oude dag.
En als ik oudere mensen innig gearmd door het dorp of door een stad zie lopen besef ik dat het bij hun nooit zo zal zijn. Ze lopen steeds polonaise, mama voorop in de rolstoel en pap alaaf! erachteraan.
Feit is dat ik wel heel gelukkig ben dat ik beide nog heb. Het weekend dacht ik eigenlijk mijn onafgemaakte werkjes af te maken, maar het was veel te mooi, te leuk en te relax daar om ook maar iets te doen.
Genoeg somberheid! Iets afmaken. Vanochtend heb ik mijn 2 enige (alhoewel er ligt nog een derde te wachten maar die hoeft nog niet af nu) dat-doe-ik-morgen-wel projecten afgemaakt. Het was een schattig tuimeluiltje naar een patroon van Sapie van Schepen via facebook. Sapie bedankt voor je hulp, bij de stukken waar in niet uit kwam.
En een uil die nog op een hart moet komen, een kadootje voor een lieve speciale vriendin, vandaar ik ook niet de hele uil gefotografeerd heb. Ik zoek nog naar een pakkende tekst!
En na de hele middag harten in de grondverf gezet te hebben ben ik inmiddels weer begonnen aan een nieuw project.
Als deze wordt zoals het voorbeeld op het patroontje, is het geweldig, maar ook dit zal weer wat langer blijven liggen, zoals gezegd, ik ben van de snelle projectjes!
Fijne zondag nog..
Lieve groeten,
Linda
Vorig weekend behaalde mijn vader zijn pensioengerechtigde leeftijd en jeetje! Wat geniet die man van zijn wel verdiende pensioen, de eerste dag tenminste, maar hij kon niet anders we waren immers een weekendje weg. Hij is van de categorie als je stopt met werken val je om, klinkt niet fijn maar er zijn van die mensen die altijd hard werken, teveel ook, te goed zijn en als er dan een dag komt dat ze gaan genieten, krijgen ze opeens te horen dat er iets mis is, goed mis. Ik hoop dat het bij hem niet zo zijn, daarom typ ik het alvast, als ik dingen denk en ik zeg ze komen ze niet uit, toch?
Eerlijk gezegd vind ik ook dat hij genoeg ellende heeft gehad, ik had vroeger zo gehoopt dat mijn ouders ooit samen op een serre in een warm land met een zacht briesje konden genieten van hun oude dag.
En als ik oudere mensen innig gearmd door het dorp of door een stad zie lopen besef ik dat het bij hun nooit zo zal zijn. Ze lopen steeds polonaise, mama voorop in de rolstoel en pap alaaf! erachteraan.
Feit is dat ik wel heel gelukkig ben dat ik beide nog heb. Het weekend dacht ik eigenlijk mijn onafgemaakte werkjes af te maken, maar het was veel te mooi, te leuk en te relax daar om ook maar iets te doen.
Genoeg somberheid! Iets afmaken. Vanochtend heb ik mijn 2 enige (alhoewel er ligt nog een derde te wachten maar die hoeft nog niet af nu) dat-doe-ik-morgen-wel projecten afgemaakt. Het was een schattig tuimeluiltje naar een patroon van Sapie van Schepen via facebook. Sapie bedankt voor je hulp, bij de stukken waar in niet uit kwam.
En een uil die nog op een hart moet komen, een kadootje voor een lieve speciale vriendin, vandaar ik ook niet de hele uil gefotografeerd heb. Ik zoek nog naar een pakkende tekst!
En na de hele middag harten in de grondverf gezet te hebben ben ik inmiddels weer begonnen aan een nieuw project.
Fijne zondag nog..
Lieve groeten,
Linda
Reacties