Zondag 26 juli 2015
“ Twee violen en
een trommel en een fluit en mama die is jarig en de vlaggen hangen uit! Ik zing
voor je, net als ik ieder jaar doe, wat ooit begon als een grapje maar nu traditie
is op een verjaardag. Op mijn eigen verjaardag zing ik voor mezelf, maar afgelopen
jaar vond jij het nodig toch een keertje voor mij te zingen, hilarisch! Net
terug uit het ziekenhuis, lig je magertjes en bleek in je bed. Je vraagt om de
jongens en vraagt je af of je er volgende verjaardag nog bij bent. Tuurlijk zeg
ik, misschien wordt je wel 80 of 99 zoals oma! Je hebt geen adem, decubitus en
veel pijn, maar klaagt niet. Je vind het fijn dat je jarig bent en nog steeds
hier bent. Ik geef je een lekkere douchegel van Zusss en een foto van oma en
mij op van mijn bruiloft, want wat moet je kopen voor zo’n ziek iemand? Je
krijgt sms-jes op je telefoon want whats app heb je niet, je bent nog
eigenaresse van een Nokia, een mega oud model, zonder internet, maar je bent er
tevreden mee.
’s Avonds krijg je
bezoek, je zussen, petekind en aanhang komen op visite en je geniet van hun
aanwezigheid. Je vind het fijn als je familie om je heen hebt, want je bent
niet graag alleen. Ik ben ook niet graag alleen, maar soms vind ik het juist
fijn om niemand om me heen te hebben, zodat ik even alleen kan zijn met mijn
verdriet, gedachten en zorgen om jou. Omgedraaide wereld.
Er komt weer een
nieuw matras een dezer dagen en je zult dan minder pijn hebben en beter kunnen
liggen, voor deze matras ben je de licht. Vreemd een moeder die te licht is. We….”
dinsdag 26 juli 2016
Ik sta op en kijk verdwaasd om me heen, er is iets maar
wat? Ik voel me vreemd. Onze jongste heeft nog steeds koorts, had hij gisteren
avond opeens. Oh nee, misselijk en nu dan? Shit, jij jarig. Zal ik slingers op
je graf leggen? Of bloemen? Nee, want jij hebt er toch niks aan. Ik haak een
vlaggetje, ruim de ontbijtboel op en begin met werken. Mijn gedachten dwalen
steeds af. Ik denk aan jou, jij die gewoon hier hoort te zijn, wat zou ik graag
nog voor je zorgen. Maar het is zoals het is. We moeten verder en ik ga ook
verder, voor jou, maar ook voor mijn gezin en vader en broer.
Een half jaar lang door op de automatische piloot.
Niemand die het kan merken of zien, prima zo. Niemand vraagt er ook naar, want
ja het is al zoooo lang geleden. Niet miepen, maar vechten, doorgaan.
Ik heb
geen zin in opmerkingen als “ben je er
nog steeds mee bezig” . We hadden het er weleens over, vreemd eigenlijk, we
spraken vaker over een leven na jou, dat is toch raar? Het is het leven dat ik
nu heb. Vorig jaar was ik nog mantelzorger, nu is het over. Ik heb een actie op mijn pagina gezet, vond dat er maar weinig mantelzorgers zijn eigenlijk, had ik niet verwacht.
Ik plaats zelden berichten op facebook dat ik je mis,
want daar zit niemand op te wachten. Vandaag vieren we een verjaardag zonder
jarige, en vandaag plaats ik wel iets. Ja ik mis je heel erg, maar ik kan er
mee leven, we hebben het fijn gehad
samen en je was de aller-aller liefste mama, ook dat zie je pas in als iemand
er niet meer is. Mama, wat heb ik het je vroeger soms moeilijk gemaakt! Zaterdag was
Ghian vervelend, je had gelijk hij lijkt op mij. Vol energie, levenslust en
enthousiast banjert hij rond. Ik gaf hem straf en dacht aan jou, wat jij zou zeggen als oma en
ik dacht aan jou wat jij tegen mij zou hebben gezegd. Je was zoveel liever dan
ik! Er is zoveel veranderd het laatste jaar, dit is de eerste vakantie dat de
kinderen gewoon thuis zijn op dinsdag, ze zouden zo graag naar hun oma en opa gaan maar ook dat zit er niet in, vind het sneu voor de jongens, jij toch ook
mama? Keano zei, nu mis ik twee oma’s vandaag. De ene is er niet meer en de
ander kan niet omdat ze een ongeluk heeft gehad. Ik wil zo graag erheen en eens
logeren bij hun deze vakantie. Slik..
O ja, en ik maakte een gedichtje voor jou.
Heel vaak hoor ik
dit jaar is het moeilijkste, alles komt een eerste keer.
Ik heb er niet
zoveel last van, voel dat niet meer.
Heb mezelf
ingeprent dat er ergere dingen zijn
Jou kwijt zijn
doet me pijn
Voor jou was het
uiteindelijk beter, maar weet dat ik je mis
En ik moet verder,
niet blijven steunen op iets wat er niet meer is
Het zijn voor mij
meer de kleine dingen
Je samen met Keano
& Ghian een liedje horen zingen
Samen huilen,
lachen, flauwe grappen maken
Dat zijn dingen
die ik mis, die me het meeste raken
Jarig zijn vond ik
niet zo moeilijk wel als mensen dan weg gaan
En ik weer verder
moet, de volgende dag weer gewoon moet opstaan
Dingen die ik met
jou deelde, kan ik nu niet meer kwijt
Maar ook dat maakt
van mij pas echt een grote meid
Huilen kan ik
bijna niet meer
Ik zie je nog zo
vaak voor me, hoor je ademen die laatste keer
Maar lieve mama
weet je wat nog het ergste is?
Dat ik het
dagelijks knuffelen, jouw zachte wangen tegen de mijne
DAT is wat ik het
meeste mis.
Reacties
Heel veel sterkte op deze moeilijke dag! Maar hopelijk ook met een glimlach op je gezicht, wanneer je aan de mooie momenten met je lieve moeder denkt!!
Liefs van Renate