26 juli

Zondag 26 juli 2015

“ Twee violen en een trommel en een fluit en mama die is jarig en de vlaggen hangen uit! Ik zing voor je, net als ik ieder jaar doe, wat ooit begon als een grapje maar nu traditie is op een verjaardag. Op mijn eigen verjaardag zing ik voor mezelf, maar afgelopen jaar vond jij het nodig toch een keertje voor mij te zingen, hilarisch! Net terug uit het ziekenhuis, lig je magertjes en bleek in je bed. Je vraagt om de jongens en vraagt je af of je er volgende verjaardag nog bij bent. Tuurlijk zeg ik, misschien wordt je wel 80 of 99 zoals oma! Je hebt geen adem, decubitus en veel pijn, maar klaagt niet. Je vind het fijn dat je jarig bent en nog steeds hier bent. Ik geef je een lekkere douchegel van Zusss en een foto van oma en mij op van mijn bruiloft, want wat moet je kopen voor zo’n ziek iemand? Je krijgt sms-jes op je telefoon want whats app heb je niet, je bent nog eigenaresse van een Nokia, een mega oud model, zonder internet, maar je bent er tevreden mee.

’s Avonds krijg je bezoek, je zussen, petekind en aanhang komen op visite en je geniet van hun aanwezigheid. Je vind het fijn als je familie om je heen hebt, want je bent niet graag alleen. Ik ben ook niet graag alleen, maar soms vind ik het juist fijn om niemand om me heen te hebben, zodat ik even alleen kan zijn met mijn verdriet, gedachten en zorgen om jou. Omgedraaide wereld.

Er komt weer een nieuw matras een dezer dagen en je zult dan minder pijn hebben en beter kunnen liggen, voor deze matras ben je de licht. Vreemd een moeder die te licht is. We….”

dinsdag 26 juli 2016

Ik sta op en kijk verdwaasd om me heen, er is iets maar wat? Ik voel me vreemd. Onze jongste heeft nog steeds koorts, had hij gisteren avond opeens. Oh nee, misselijk en nu dan? Shit, jij jarig. Zal ik slingers op je graf leggen? Of bloemen? Nee, want jij hebt er toch niks aan. Ik haak een vlaggetje, ruim de ontbijtboel op en begin met werken. Mijn gedachten dwalen steeds af. Ik denk aan jou, jij die gewoon hier hoort te zijn, wat zou ik graag nog voor je zorgen. Maar het is zoals het is. We moeten verder en ik ga ook verder, voor jou, maar ook voor mijn gezin en vader en broer.

Een half jaar lang door op de automatische piloot. Niemand die het kan merken of zien, prima zo. Niemand vraagt er ook naar, want ja het is al zoooo lang geleden. Niet miepen, maar vechten, doorgaan. 

Ik heb geen zin in opmerkingen als  “ben je er nog steeds mee bezig” . We hadden het er weleens over, vreemd eigenlijk, we spraken vaker over een leven na jou, dat is toch raar? Het is het leven dat ik nu heb. Vorig jaar was ik nog mantelzorger, nu is het over. Ik heb een actie op mijn pagina gezet, vond dat er maar weinig mantelzorgers zijn eigenlijk, had ik niet verwacht. 

Ik plaats zelden berichten op facebook dat ik je mis, want daar zit niemand op te wachten. Vandaag vieren we een verjaardag zonder jarige, en vandaag plaats ik wel iets. Ja ik mis je heel erg, maar ik kan er mee leven, we hebben  het fijn gehad samen en je was de aller-aller liefste mama, ook dat zie je pas in als iemand er niet meer is. Mama, wat heb ik het je vroeger soms moeilijk gemaakt! Zaterdag was Ghian vervelend, je had gelijk hij lijkt op mij. Vol energie, levenslust en enthousiast banjert hij rond. Ik gaf hem straf en dacht aan jou, wat jij zou zeggen als oma en ik dacht aan jou wat jij tegen mij zou hebben gezegd. Je was zoveel liever dan ik! Er is zoveel veranderd het laatste jaar, dit is de eerste vakantie dat de kinderen gewoon thuis zijn op dinsdag, ze zouden zo graag naar hun oma en opa gaan maar ook dat zit er niet in, vind het sneu voor de jongens, jij toch ook mama? Keano zei, nu mis ik twee oma’s vandaag. De ene is er niet meer en de ander kan niet omdat ze een ongeluk heeft gehad. Ik wil zo graag erheen en eens logeren bij hun deze vakantie. Slik..

O ja, en ik maakte een gedichtje voor jou.

Heel vaak hoor ik dit jaar is het moeilijkste, alles komt een eerste keer.

Ik heb er niet zoveel last van, voel dat niet meer.

Heb mezelf ingeprent dat er ergere dingen zijn

Jou kwijt zijn doet me pijn

Voor jou was het uiteindelijk beter, maar weet dat ik je mis

En ik moet verder, niet blijven steunen op iets wat er niet meer is

Het zijn voor mij meer de kleine dingen

Je samen met Keano & Ghian een liedje horen zingen

Samen huilen, lachen, flauwe grappen maken

Dat zijn dingen die ik mis, die me het meeste raken

Jarig zijn vond ik niet zo moeilijk wel als mensen dan weg gaan

En ik weer verder moet, de volgende dag weer gewoon moet opstaan

Dingen die ik met jou deelde, kan ik nu niet meer kwijt

Maar ook dat maakt van mij pas echt een grote meid

Huilen kan ik bijna niet meer

Ik zie je nog zo vaak voor me, hoor je ademen die laatste keer

Maar lieve mama weet je wat nog het ergste is?

Dat ik het dagelijks knuffelen, jouw zachte wangen tegen de mijne

DAT is wat ik het meeste mis.

 Lintje