In de pagina over mij klik hier schreef ik over mijn zieke mamaatje. Vorige week woensdag 9 december op de verjaardag van mijn schoonmoeder en de verjaardag van mijn overleden opa stierf ze in het bijzijn van mijn vader, broer en mij. Ja ze hield van me zei ze en ja ik hield van haar heb ik gezegd.. een laatste knuffel.. weg mama..
Mijn lief mamaatje, mijn steun en toeverlaat (ik heb er nog wel hoor).. Mijn altijd luisterend oor is er niet meer.
Alle clichés kloppen, je wordt geleefd, het leven gaat door, het is beter zo. Inmiddels ken ik ze allemaal en dat in nog geen week tijd.
Vandaag hebben we haar begraven. Ze ligt nu in een houten kist bedolven onder een zee, nee een oceaan van bloemen. Wat waren er veel bloemen, veel mensen..
Na dag één was mij al duidelijk met wie ik iets kon en wie beter meteen mijn levenstrein kon verlaten. Alle dagen heel veel mensen maar nu is het klaar, weer zo'n cliché.
Mensen die ik jaren niet gezien heb, waren op de begrafenis, waarom niet eerder? Dan had mama er ook nog van kunnen genieten?
Ik zal nu verder moeten met mijn leven, samen met de mannen, want ja ik ben nu de enige vrouw. Op de koffietafel zei iemand tegen me, of was het in de kerk? Je bent nu de spil in het gezin, maar dat was ik toch al een klein beetje?
Weer iemand anders vond dat ik het nu minder druk had want ik hoefde niet meer voor mijn moeder te zorgen. Mensen kunnen hard zijn, totdat het lot je treft, je wordt een ander mens. Dat ben ik inmiddels ook, snel gefixt toch? Ik heb alle verhalen over onlangs overleden mensen aangehoord. Alles als een spons opgezogen. Gesloten deuren die open gingen. Maar voor de buitenwereld is het nu klaar.. Niet klagen maar dragen net als mama deed.
Ik wil iedereen bedanken die er voor mij, mijn vader, broer, man en kindjes was de afgelopen dagen. Maar ook die er nog voor ons gaan zijn want ik denk dat we dat nog wel nodig zullen hebben de komende tijd.
Ik ben zo blij voor de tijd die ik met mama gekregen heb en nog heb ik vragen, heel veel vragen. Zoals waar het kistje met de knopen staat? Keano heeft een knoop van zijn broek. Of heb ik vroeger waterpokken gehad? Want Ghian heeft waterpokken (had ik je nog willen vertellen) en wat deed je toen? Maar ik zou haar ook willen zeggen dat ik haar mis. Want na zo'n dag als vandaag gingen we ondanks de ernstige ziekte samen "evalueren" bespreken wat we vonden, net zoals mijn nichtjes en vriendinnen dat nu met hun mama zullen doen. Ik wil nog vragen wat ze zou doen toen ze zich zo rot voelde als ik nu?
En of ik het goed doe als mama? En zou jij toch creatief blijven of zou jij een andere weg inslaan?
Vragen waarop ik nooit meer een antwoord zal krijgen. Tenminste nooit meer een antwoord waarvan ik 200% wist dat het eerlijk zou zijn, hoe pijnlijk ook.
Mama motiveerde me vorig jaar om het bedrijfje Sjun! echt op te zetten. Ze beoordeelde mijn projecten en ik hoefde geen bang dat ze het zelf zou namaken of overnemen, wie moet dat nu doen?
Als laatste wil ik nog zeggen dat je eerlijk moet zijn tegen over elkaar, samen er wat van probeert te maken. Neem tijd voor je mama, ze heeft ook voor jou gezorgd.
Maak geen ruzie, maak het goed. Zorg voor elkaar. Vraag hulp. Help elkaar.
Zonder mama had ik niet voor mama kunnen zorgen.
Zonder mama was ik niet de vrouw die ik nu ben.
Ik probeer dezelfde Linda te blijven die ik al was, vrolijk, vriendelijk en enthousiast (zei mama hoor!) en dan gaan we verder met ons leventje.
Als laatste nog het gedichtje van mama uit mijn poezie album
Mijn dochter, mijn dochter
Waar blijft toch de tijd
Jij pas nog een baby
en nu al zo'n meid
Ik leerde je lopen
je zat op mijn schoot
Nu ga je naar school
En ben je al groot
Blijf vrolijk en vriendelijk
in heel je leven
dan zul je aan anderen steun kunnen geven
jouw mama
Lieve mama, nooit meer in mijn armen, voor altijd in mijn hart
Hou van u, bedankt voor alles, bedankt dat u in mijn leven was.
Linda
Mijn lief mamaatje, mijn steun en toeverlaat (ik heb er nog wel hoor).. Mijn altijd luisterend oor is er niet meer.
Alle clichés kloppen, je wordt geleefd, het leven gaat door, het is beter zo. Inmiddels ken ik ze allemaal en dat in nog geen week tijd.
Vandaag hebben we haar begraven. Ze ligt nu in een houten kist bedolven onder een zee, nee een oceaan van bloemen. Wat waren er veel bloemen, veel mensen..
Na dag één was mij al duidelijk met wie ik iets kon en wie beter meteen mijn levenstrein kon verlaten. Alle dagen heel veel mensen maar nu is het klaar, weer zo'n cliché.
Mensen die ik jaren niet gezien heb, waren op de begrafenis, waarom niet eerder? Dan had mama er ook nog van kunnen genieten?
Ik zal nu verder moeten met mijn leven, samen met de mannen, want ja ik ben nu de enige vrouw. Op de koffietafel zei iemand tegen me, of was het in de kerk? Je bent nu de spil in het gezin, maar dat was ik toch al een klein beetje?
Weer iemand anders vond dat ik het nu minder druk had want ik hoefde niet meer voor mijn moeder te zorgen. Mensen kunnen hard zijn, totdat het lot je treft, je wordt een ander mens. Dat ben ik inmiddels ook, snel gefixt toch? Ik heb alle verhalen over onlangs overleden mensen aangehoord. Alles als een spons opgezogen. Gesloten deuren die open gingen. Maar voor de buitenwereld is het nu klaar.. Niet klagen maar dragen net als mama deed.
Ik wil iedereen bedanken die er voor mij, mijn vader, broer, man en kindjes was de afgelopen dagen. Maar ook die er nog voor ons gaan zijn want ik denk dat we dat nog wel nodig zullen hebben de komende tijd.
Ik ben zo blij voor de tijd die ik met mama gekregen heb en nog heb ik vragen, heel veel vragen. Zoals waar het kistje met de knopen staat? Keano heeft een knoop van zijn broek. Of heb ik vroeger waterpokken gehad? Want Ghian heeft waterpokken (had ik je nog willen vertellen) en wat deed je toen? Maar ik zou haar ook willen zeggen dat ik haar mis. Want na zo'n dag als vandaag gingen we ondanks de ernstige ziekte samen "evalueren" bespreken wat we vonden, net zoals mijn nichtjes en vriendinnen dat nu met hun mama zullen doen. Ik wil nog vragen wat ze zou doen toen ze zich zo rot voelde als ik nu?
En of ik het goed doe als mama? En zou jij toch creatief blijven of zou jij een andere weg inslaan?
Vragen waarop ik nooit meer een antwoord zal krijgen. Tenminste nooit meer een antwoord waarvan ik 200% wist dat het eerlijk zou zijn, hoe pijnlijk ook.
Mama motiveerde me vorig jaar om het bedrijfje Sjun! echt op te zetten. Ze beoordeelde mijn projecten en ik hoefde geen bang dat ze het zelf zou namaken of overnemen, wie moet dat nu doen?
Als laatste wil ik nog zeggen dat je eerlijk moet zijn tegen over elkaar, samen er wat van probeert te maken. Neem tijd voor je mama, ze heeft ook voor jou gezorgd.
Maak geen ruzie, maak het goed. Zorg voor elkaar. Vraag hulp. Help elkaar.
Zonder mama had ik niet voor mama kunnen zorgen.
Zonder mama was ik niet de vrouw die ik nu ben.
Ik probeer dezelfde Linda te blijven die ik al was, vrolijk, vriendelijk en enthousiast (zei mama hoor!) en dan gaan we verder met ons leventje.
Als laatste nog het gedichtje van mama uit mijn poezie album
Mijn dochter, mijn dochter
Waar blijft toch de tijd
Jij pas nog een baby
en nu al zo'n meid
Ik leerde je lopen
je zat op mijn schoot
Nu ga je naar school
En ben je al groot
Blijf vrolijk en vriendelijk
in heel je leven
dan zul je aan anderen steun kunnen geven
jouw mama
Lieve mama, nooit meer in mijn armen, voor altijd in mijn hart
Hou van u, bedankt voor alles, bedankt dat u in mijn leven was.
Linda
Reacties
Wat ben je toch sterk dat je dit nu zo mooi kunt verwoorden, petje af....
Heel veel sterkte voor jou en ook voor je mannen!
Liefs van Renate