Naailes

Hilarisch! Als ik eraan terug denk ;)

Heel wat jaren geleden besloot ik samen met mijn BFF (zo heet dat tegenwoordig) op naailes gegaan, we struinen heel internet af voor DE perfecte locatie alwaar we onze technieken wilden gaan leren.

We kwamen terecht in een plaats waar zij nu vlakbij woont. We mochten een keer van te voren gaan kijken wat we ook heel enthousiast deden. Nadat we na enige tijd zoeken de “naaischool” gevonden hadden kwamen we terecht in zo’n echt atelier, beetje kleiner dan onze voorstelling maar echt zo’n typisch naai atelier waar de spelden overal liggen, evenals de stofjes en prulletjes. Een echte modevakschool!

De juf bleek een vriendelijke dame met een lieve zachte stem. We schreven ons in, wisten waar de koffie en thee stond (heel belangrijk!) en de week erna mochten we gaan.

Ik had zo’n perfect naai koffertje van kunststof, je kent ze wel, maar dat maakte plaats voor een scrapbook-organizer / tote bag, ik heb de benaming even moeten navragen bij Jeroen van Harlekino, sinds ik in contact ben gekomen met mijn eigen creativiteit met stipt mijn favoriete hobbywinkel, nog steeds, kijk op de website van Harlekino. Deze site is tevens een webshop, ze doen altijd hun best om zelf de moeilijkst te krijgen hobbymaterialen toch ergens vandaan te toveren. Dat wilde ik nog even vermelden.

Die scrapbook-organizer werd bij mij dus een sewing-bag, heel handig want onderin zit zo’n schijf (maar die ben ik inmiddels kwijt) zodat de sewing bag ook kan ronddraaien. Mijn vriendin deed ik er ook meteen eentje kado, wel zo handig. Ik kocht een schaar, kopspelden, centimeter, zoom liniaaltje, krijtjes kortom bepakt en bezakt gingen we richting modevakschool.

Daar aangekomen vroeg de juf wat we wilden maken. Wat we wilden maken? We komen voor naailes! Goed, we zochten beiden een patroon uit zij een blouse en ik een rok, dat was les 1. Is dit makkelijk vroeg ik aan de juf? Ja hoor! Achteraf gezien is een plooirok (!) geen goed project voor een beginner. Na 3 lessen patroon tekenen (lees: overtrekken uit het boek) mocht ik gaan knippen en lussen, het werd er niet beter van.

De voering alvast plooien en strijken, dat mocht ik thuis doen. Volgens mij ben ik nooit achter de naaimachine geraakt op de modevakschool want bij dat strijken ging het mis, de voering was weg toen ik de plooi zorgvuldig gestreken had op strijk-stand- katoen. Zo kon ik natuurlijk niet meer terug.

Maar hey, ik gaf niet op! Ik maakte nog een broekje voor mijn inmiddels geboren zoontje, of ja, ik begon aan een broekje ;)

En uiteindelijk gaf ik de moed op. Naaien was niks voor mij.

Ik, een illusie armer, zwoer dan ook om nooit meer een naaimachine aan te raken en de modevakschool heb ik nooit meer bezocht, mijn vriendinnetje heeft het langer vol gehouden maar tijdens het vervaardigen van haar eerste project was ze nog ontzettend gegroeid of de stof op onverklaarbare wijze gekrompen, anders weet ik het ook niet. Hoewel zij naderhand nog complete carnavalspakken heeft gemaakt, dat dan weer wel.

Inmiddels een jaar of 8 verder kan ik naaien *kuch*. En hoewel kleren me nog steeds tegenstaan, ben ik toch soms trots dat ik me alles zelf geleerd heb, beetje hulp van mama af en toe. Maar toen ik spullen aan het uitzoeken was voor een goed doel vond ik dit stofje.

En vraagt dat stofje nou niet om een stoere trui (desnoods pyjama) voor mijn jongste zoontje? Ja toch, dus ik kruip weer achter de naaimachine met als doel “het vervaardigen van kleding, in plaats van slingers” patroontje, lussen, boord,  JA ik ga het weer proberen!

Maar  wanneer deze happening gaat plaatsvinden? Tja dat weet ik nog niet.